KÖŞE YAZISI
FAHRİ TOKAY
İslam, merhamet ve hoşgörüyü esas almış, şiddet ve işkenceyi reddetmiştir. Çünkü gönüller iyi davranmakla fethedilir. Şiddet ancak şiddeti davet eder. Hz. Aişe“Resulullah (sav) Allah yolunda cihad hariç eliyle hiçbir kimseye vurmadı.” Demiştir. Ensardan Ebu Mesud El-Bedri (ra) kölesini kırbaçlarken arkasından bir ses “Bilmiş ol ki ey Ebu Mesud!” diye kendisine seslenen kim diye dönüp baktığında Resulallah’ın olduğunu gördü. Elindeki kırbacı hemen bıraktı. Resulallah (sav)“Bilmiş ol ki ey Ebu Mesud! Allah’ın senin üzerindeki gücü, senin kölenin üzerindeki gücünden daha fazladır.” Buyurdu. Ebu Mesud (ra) Bundan böyle hiçbir köleyi dövmeyeceğine söz verdi ve kölesini azat etti.
İnsanı diğer insanlardan uzaklaştıran kaba kuvvet, öfke hali ve asık suratlı olmak şiddetin tezahürüdür. Şiddet vurup dövme, işkence etme gibi fiziki olduğu gibi hakaret ederek, küçümseyerek, tehdit ederek, onur kırıcı davranışlarla psikolojik baskılar ve işkenceler olarak da uygulanmaktadır.
İnsanların toplum içinde uyguladıkları şiddet, yalnız ferde gösterilen olumsuz davranışla sınırlı kalmamakta, cemiyetin güven ve düzenini sarsmaktadır. Can ve mal emniyeti buharlaşmaktadır. Kuran-ı Kerimde şu ayet dikkatimizi çekmektedir. “Kim, katil olmayan veya yeryüzünde fesat çıkarmayan bir kimseyi öldürürse sanki bütün insanları öldürmüş gibidir. Kim de bir adamın hayatını kurtarırsa bütün insanların hayatını kurtarmış gibi olur.” Maide-32
Allah’ın koymuş olduğu emir ve yasaklar insanın hayatını her yönüyle şekillendirir. Fakat insan, Allah’ı unutup onun emirlerini gündemden çıkarttığı, emir ve yasaklarını göz ardı ettiği zaman tamamen dünyevileşmektedir. Bu durumdaki kişi arzu ve isteklerine ulaşmak için şiddet kullanmayı kendisine meşru görmektedir. İnanç zayıflığı neticesinde meydana gelen kişilik bozukluğu ve yetersizlik duygusu ile şiddeti çıkış yolu olarak gördüklerini işin uzmanları ifade etmektedirler.
